Wandelen langs de Noordervaart.

.

.

Hennie en ik. Hennie was vrij, want Mia was mantelzorgster. Wandelen langs de Noordervaart. Ik wilde weer 'ns terug naar de open plekken tussen 't riet waar ik 50 jaar geleden met vissen ben begonnen. Ik herinner me mijn eerste vishengel nog goed. 'n Bamboe "gaert", 4 meter lang en uit één stuk. Met dat ding fietste ik van Heytse, door Roggel en de Heibloem naar de Meijelse brug. De hengel was aan de "sjtang"van de fiets bevestigd met unne "wikrink".De dikke kant stak 1 meter naar voren uit en aan de achterkant had de dunne kant 2 meter nodig. Aan de voorkant moest de hengel tegen 'n stootje kunnen. Na 'n paar keer vissen, besloot ik de hengel ergens langs 't kanaal in de struiken te verstoppen. Je kon niet fatsoenlijk fietsen met dat lange ding. Dat heeft even geduurd, want op 'n zekere dag was 't ding weg.

Op de foto staat het brugwachtershuis bij de Noordervaart. Toen ik einde 50-er jaren verkering had met Hennie, ontmoette ik in Nederweert-Eind Wiet en Tillie Janssen en die woonden in dat huis. Die man had voor mij 'n "loezebaantje"; per dag 5 tot 10 keer de brug openen. Wiet was 'n oud Indiëganger en samen met mijn toen toekomstige schoonvader Harrie Verkoijen was hij zeer gehecht aan ons koningshuis. Prins Bernard was voor beiden 'n soort heilige. Ik was minder gehecht aan ons vorstenhuis en dan konden urenlang sjtraevele. Ze noemden mij 'n communist en pap twijfelde vaak eraan of ik wel de geschikte man voor Hennie was.