Deze foto ....

.
.... stond 'n jaar geleden op m'n blog.
.

.

'n Jaar niets meer moeten, 'n jaar genieten! Hoe voelt dat aan, dat met pensioen gaan? Levenslange vakantie? Iedere morgen opstaan met 't gevoel van: lekker, ik hoef niet te werken? Verlang ik soms weer naar mijn werk , voel ik me nutteloos? Staan de geraniums al klaar? Verveel ik me kapot?

Nee, binnen de kortste keren is 't bereiken van deze mijlpaal in je leven heel gewoon en zit je weer in 'n door jezelf geschapen ritme. Dat ritme wordt bepaald door zaken die je interesseren en die nodig zijn. Hennie en ik hadden gedacht dat we als oudjes veel zouden gaan reizen. Vergeet 't maar, daar hebben we nu geen enkele behoefte aan. Ik merk wel dat die 65 jaren toch wel iets betekenen in 'n mensenleven. Langzaam maar zeker voel je de afbraak. We wonen nu 7 jaar in Weert en we horen bij de jongere bewoners in ons gebouw. Ik zie dus hoe de ouderdom langzaam meer zeker binnensluipt. Enkele bewoners zijn overleden, anderen zitten in 'n rolstoel, de rollator is voor velen 'n onmisbare hulp bij 't winkelen. Ben ik daar nu dagelijks mee bezig ? Gelukkig niet. Ook toen ik dertig was, mijmerde ik wel 'ns over de ouderdom. Maar ik vier deze week 1 jaar genieten!!!

't Leven gaat verder hier in Weert zijn gewone gangetje, onze jongste kleindochter maakt ons weer wat jonger. Fantastisch om zo'n klein mensje te zien opgroeien, daar genieten we van en ook van de drie andere kleinkinderen.

Je wordt echt oud, opa! Dat geleuter over kleinkinderen is 'n slecht teken. Ook geestelijk wordt de afbraak zichtbaar. Gelukkig, dat ik 't zelf merk!