Zonder adapters geen leven meer!
We zijn net terug van 'n weekje Belgische kust. Hennie had vrij, haar zus zat in de mantelzorg. Dus 'n weekje weg. Ik ben het vakantiegevoel helemaal kwijt en als Hennie niet naar haar moeder moest waren er ook geen dagen meer.
Als je voor 'n weekje weggaat, neem je de hoogst nodige spullen mee. Toiletspullen, kleren en geld. Zo was dat 10 jaar geleden. De vorige week vertrokken we met kleren, toiletartikelen, maar zonder geld. De pinpas en de creditcard zaten in mijn beurs. Ook in die van Hennie. Beiden hadden we onze mobieltjes op zak en de adapters niet vergeten. 't Vakantiepark waar we heen gingen beschikt over 'n eigen Internetwerk. Dus m'n laptop kon mee. De adapter en wireless Sitecomcard niet vergeten. Omdat ik ook digitaal bankier bij de Rabo-bank nam ik de digitale bankpas mee om mijn rekening te controleren. Mijn digitaal foto-toestel lag ook al klaar met, je begrijpt 't al, de adapter. Hennie heeft sinds enkele jaren 'n digitale videocam. Hij gebruikt nogal veel stroom, dus de adapter mocht niet vergeten worden. Tenslotte m'n PDA-tje, de handige zakcomputer met geintegreerd navigatiesysteem. Ho, ho de adapter. Net op tijd aan gedacht. We konden vertrekken. 't Duurt niet lang meer of we gaan geheel digitaal op vakantie. Dat scheelt 'n boel brandstof.
.
Reactie:
Naar aanleiding van jouw adapterverhaal.
Twee jaar geleden ging ik voor acht dagen naar Andalusië. Dit maal als single. In een hevige sneeuwstorm arriveerde ik op Schiphol midden in de nacht. Om 's morgens te landen in Malaga, waar de zon nog niet warm was, maar in ieder geval de lucht blauw en de taxi-chauffeurs allemaal bruine koppen hadden. Ik had me goed voorbereid en vooral niet de telefoon vergeten. Zo gemakkelijk, om contact te houden met de thuisbasis. Ik had het idee mee gekregen, dat ik wel een jaar kon bellen. Ook de adapter was ik niet vergeten. Drie dagen had ik een kort gesprekje. De vierde dag zelfs nog géén kort gesprekje, of er kwam ruis op de lijn, een vreemde stem en toen zat ik met de handen in het haar. O, nee hoor. Ik had nog niet eerder met zo'n apparaat gewerkt, maar ik was toch goed voorgelicht!!Ik moet hem natuurlijk opladen, want de batterij zal wel leeg zijn!! De telefoon aan de draad gelegd, en ik ging rustig slapen.'s Morgens dus niks bellen, want mijn pre-paid kaart was gewoon hartstikke leeg. (Hoorde ik later). De rest van de reis heb ik via de balie gebeld en dat was spot goedkoop in weerwil van alle verhalen, dat deze mogelijkheid zo vreselijk duur is.Voor mij geen telefoon meer mee op reis dat stond vast.
Het vorig jaar ging ik naar Schotland. Weer alleen, maar er waren nog 49 andere reizigers. Ik kwam als laatste de bus in en kon kiezen tussen twee lege plaatsen. Ik kwam terecht naast een mevrouw van 81 jaar. Ze had een zeer toepasselijke naam, want ze deed de hele reis bèh bèh en nog eens bèh bèh.
We waren een eindje onderweg, toen ze haar tasje open maakte en ja hoor daar kwam de telefoon. Ik toonde geen interesse en dat vond ze maar matig. En daar kwam de vraag:"hebt u verstand van mobieltjes".Mijn antwoord was helder en duidelijk: "Nee, geen verstand en ik wil er ook niet mee belast worden". Want, oh wat jammer voor haar, ze kon er niet zo goed mee omgaan. Maar deze mevrouw was schijnbaar vergeetachtig. Ze stopt het apparaatje weer in haar tasje, om het na een poosje opnieuw te voorschijn te halen en dezelfde vraag te stellen. Op een gegeven moment ben ik maar Oost-Indisch doof geworden.
Elke dag kreeg ik een verhaal over het mobieltje, want het bleek dat zij wel gebeld kon worden en hoe dat toch mogelijk was. Ik geloof dat ze alle medereizigers geraadpleegd heeft, maar ze kreeg het kreng niet aan de praat.
En toch zag je diverse mensen om je heen telefoneren, dus het was toch mogelijk.Ook na deze reis ben ik niet van gedachte veranderd dat een mobieltje zo belangrijk is. Voor mij geen zorgen voor laten vallen, verliezen, bestolen worden, batterij leeg, adapter niet passen.
Mijn volgende wens is Berlijn te gaan bezoeken en ook dan zonder mobiel.
Twee jaar geleden ging ik voor acht dagen naar Andalusië. Dit maal als single. In een hevige sneeuwstorm arriveerde ik op Schiphol midden in de nacht. Om 's morgens te landen in Malaga, waar de zon nog niet warm was, maar in ieder geval de lucht blauw en de taxi-chauffeurs allemaal bruine koppen hadden. Ik had me goed voorbereid en vooral niet de telefoon vergeten. Zo gemakkelijk, om contact te houden met de thuisbasis. Ik had het idee mee gekregen, dat ik wel een jaar kon bellen. Ook de adapter was ik niet vergeten. Drie dagen had ik een kort gesprekje. De vierde dag zelfs nog géén kort gesprekje, of er kwam ruis op de lijn, een vreemde stem en toen zat ik met de handen in het haar. O, nee hoor. Ik had nog niet eerder met zo'n apparaat gewerkt, maar ik was toch goed voorgelicht!!Ik moet hem natuurlijk opladen, want de batterij zal wel leeg zijn!! De telefoon aan de draad gelegd, en ik ging rustig slapen.'s Morgens dus niks bellen, want mijn pre-paid kaart was gewoon hartstikke leeg. (Hoorde ik later). De rest van de reis heb ik via de balie gebeld en dat was spot goedkoop in weerwil van alle verhalen, dat deze mogelijkheid zo vreselijk duur is.Voor mij geen telefoon meer mee op reis dat stond vast.
Het vorig jaar ging ik naar Schotland. Weer alleen, maar er waren nog 49 andere reizigers. Ik kwam als laatste de bus in en kon kiezen tussen twee lege plaatsen. Ik kwam terecht naast een mevrouw van 81 jaar. Ze had een zeer toepasselijke naam, want ze deed de hele reis bèh bèh en nog eens bèh bèh.
We waren een eindje onderweg, toen ze haar tasje open maakte en ja hoor daar kwam de telefoon. Ik toonde geen interesse en dat vond ze maar matig. En daar kwam de vraag:"hebt u verstand van mobieltjes".Mijn antwoord was helder en duidelijk: "Nee, geen verstand en ik wil er ook niet mee belast worden". Want, oh wat jammer voor haar, ze kon er niet zo goed mee omgaan. Maar deze mevrouw was schijnbaar vergeetachtig. Ze stopt het apparaatje weer in haar tasje, om het na een poosje opnieuw te voorschijn te halen en dezelfde vraag te stellen. Op een gegeven moment ben ik maar Oost-Indisch doof geworden.
Elke dag kreeg ik een verhaal over het mobieltje, want het bleek dat zij wel gebeld kon worden en hoe dat toch mogelijk was. Ik geloof dat ze alle medereizigers geraadpleegd heeft, maar ze kreeg het kreng niet aan de praat.
En toch zag je diverse mensen om je heen telefoneren, dus het was toch mogelijk.Ook na deze reis ben ik niet van gedachte veranderd dat een mobieltje zo belangrijk is. Voor mij geen zorgen voor laten vallen, verliezen, bestolen worden, batterij leeg, adapter niet passen.
Mijn volgende wens is Berlijn te gaan bezoeken en ook dan zonder mobiel.
